Postaci, które były/są związane z amerykańskim filmem, teatrem i tv, a zostały uwiecznione z fajką (były fajczarzami, paliły w związku z rolą, etc.), jest naprawdę sporo. Dlatego powstanie "artykuł zbiorczy", podobnie jak to się stało w kategorii związanej ze światem muzyki. W tej podkategorii znajdzie się również artykuł "Brytyjski film ..." oraz "Film, teatr, tv -reszta świata". Na pewno nie znajdziecie tutaj wszystkich aktorów czy ludzi związanych z tv, filmem czy sztuka teatralną, których sfotografowano z fajką - zawsze znajdzie się jakieś nowe zdjęcie, kogoś, kto jeszcze nie trafił tego typu strony. W miarę możliwości postaramy się to uzupełniać. W więc ...
Arthur Asher Miller (ur. 17 października 1915 w Nowym Jorku, zm. 10 lutego 2005 w Roxbury) – amerykański dramaturg, scenarzysta, eseista i autor słuchowisk radiowych, zdobywca Nagrody Pulitzera.
Urodzony na Manhattanie w Nowym Jorku, w rodzinie żydowskich imigrantów, Izydora i Augusty (Talal). Ojciec, niepiśmienny, lecz zamożny kupiec, miał duży sklep z odzieżą damską zatrudniający 400 osób. W 1929 na skutek Wielkiego kryzysu Nowojorskiej Giełdy Papierów Wartościowych i utraty rodzinnego interesu, Millerowie przenieśli się do skromniejszego mieszkania na Brooklynie. W 1932, po ukończeniu Abraham Lincoln High School w Nowym Yorku, Millerowie nie mieli środków, aby wysłać syna na uniwersytet, dlatego po zapewnieniu sobie miejsca na University of Michigan podejmował on wiele prac pomocniczych aby opłacić swoje czesne na wydziale dziennikarstwa. Został reporterem i nocnym redaktorem studenckiej gazety, „The Michigan Daily”
Wtedy właśnie napisał swoją pierwszą sztukę No Villain. Po zdobyciu Avery Hopwood Award za No Villain, rozpoczął studia na wydziale anglistyki, później na dramaturgii. Przez resztę życia pozostał w ścisłych relacjach ze swoją Alma Mater, ustanawiając uniwersytecką nagrodę Arthur Miller Award w 1985, nagrodę Arthur Miller Award for Dramatic Writing w 1999 oraz użyczając swego nazwiska dla Arthur Miller Theatre w 2000.
W 1937 napisał sztukę Honors at Dawn, która również otrzymała Avery Hopwood Award. W 1938 uzyskał stopień licencjata na Wydziale Anglistyki. Dołączył do Federal Theater Project oraz do New Deal Agency, agencji założonej, by zapewniać pracę w teatrze. Po zamknięciu projektu Miller rozpoczął pracę w Brooklyn Navy Yard, pisząc w międzyczasie sztuki radiowe, które były grywane w CBS. Zwolniony z obowiązku służby w armii amerykańskiej podczas II wojny światowej z powodu urazu rzepki.
5 sierpnia 1940 ożenił się z ukochaną z czasów studenckich, Mary Grace Slattery, katoliczką, córką sprzedawcy ubezpieczeń. Mieli 2 dzieci, Jane i Roberta, późniejszego pisarza, dyrektora i producenta, m.in. filmowej wersji Czarownic z Salem z 1996.
11 czerwca 1956 pisarz rozwiódł się. 29 czerwca 1956 ożenił się ponownie, tym razem z Marilyn Monroe, z którą rozwiódł się 29 stycznia 1961.
17 lutego 1962 ożenił się z Inge Morath, znaną fotografką (mieli 2 dzieci), a 30 stycznia 2002 owdowiał.
Barry Sullivan (ur. 29 sierpnia 1912 w Nowym Jorku, zm. 6 czerwca 1994 w Sherman Oaks) – amerykański aktor filmowy i telewizyjny.
Harry Lillis „Bing” Crosby (ur. 3 maja 1903 w Tacoma, Waszyngton, zm. 14 października 1977 w Madrycie) – jeden z najpopularniejszych wokalistów i aktorów amerykańskich XX wieku. Brat piosenkarza Boba Crosby'ego.
Jego kariera rozpoczęła się w 1926 i trwała aż do jego niespodziewanej śmierci (zmarł na atak serca grając w swoją ulubioną grę – golfa). Fascynacja jazzem rozpoczęła się u niego, gdy jako młody chłopiec zobaczył koncert Ala Jolsona w 1917. Wtedy postanowił zostać wokalistą. Podczas studiów na Gonzaga University ćwiczył grę na perkusji, dzięki czemu został zaangażowany do orkiestry Musicaladers pod dyrekcją Ala Rinkera, z którą w 1926 wystąpił w Metropolitan Theatre w Los Angeles. 6 grudnia 1926 zadebiutował w Tivoli w Chicago.
W 1930 po raz pierwszy wystąpił w filmie Król jazzu (King of Jazz), gdzie wykonał kilka piosenek. Później występował w wielu innych filmach, a za rolę w Idąc moją drogą z 1944, otrzymał Oscara dla najlepszego aktora. Crosby uważany jest za główne źródło inspiracji innych, legendarnych już postaci jak Frank Sinatra, z którym grał w wielu filmach (np. Wyższe sfery), Perry Como czy Dean Martin, a z postaci bardziej współczesnych Michael Bublé. Nagrał jedną z najbardziej popularnych i znanych piosenek pop kultury anglosaskiej „White Christmas”, która pochodzi z filmu Gospoda świąteczna.
W 1962 Crosby został pierwszym wykonawcą wyróżnionym nagrodą Grammy za całokształt twórczości.
Był dwukrotnie żonaty; po raz pierwszy z aktorką i piosenkarką Dixie Lee, z którą miał czterech synów, a po jej śmierci z Kathryn Grant, z którą miał dwóch synów i córkę.
Bob Hope, właśc. Leslie Townes Hope (ur. 29 maja 1903 w Londynie, zm. 27 lipca 2003 w Toluca Lake w Kalifornii) – amerykański aktor sceniczny, filmowy i telewizyjny, specjalizujący się w rolach komediowych.
Słynny z zamiłowania do gry w golfa. Jego żoną od 19 lutego 1934 była aktorka Dolores Hope, z którą miał czwórkę adoptowanych dzieci.
Burle Icle Ivanhoe Ives (ur. 14 czerwca 1909 w Hunt City, zm. 14 kwietnia 1995 w Anacortes) − amerykański aktor i folkowy piosenkarz, laureat Oscara za rolę drugoplanową w filmie Biały Kanion.
Burton Leon Reynolds Jr. (ur. 11 lutego 1936 r. w Lansing w stanie Michigan) – amerykański aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser, scenarzysta i producent filmowy.
Po ukończeniu w 1954 roku szkoły średniej Palm Beach High School w Palm Beach na Florydzie, kontynuował naukę w Palm Beach Community College. Zanim zajął się aktorstwem, chciał być futbolistą. Przerwał karierę sportową po poważnym wypadku samochodowym. Wówczas wyjechał z Florydy do Nowego Jorku. Zarabiał na życie jako pomywacz i ochroniarz w nocnych klubach. W końcu zauważyli go producenci seriali, a potem westernów i proponowano mu role Meksykanów czy Indian.
Aktorski debiut w sztuce Outward Bound, wystawianej przez Palm Beach Junior College, dał mu sławę w całym stanie i stypendium nowojorskie Hyde Park Playhouse. Profesjonalnym debiutem była rola w nowojorskiej premierze sztuki Pan Roberts (Mister Roberts). Po udziale w serialach M Squad (1959), Playhouse 90 (1959-1960), Johnny Ringo (1960), Alfred Hitchcock przedstawia (Alfred Hitchcock Presents, 1960), po raz pierwszy pojawił się na kinowym ekranie w dramacie Angel Baby (1961). Szczególną uwagę zwrócił na siebie rolą młodego pilota rzecznego Bena Frazera w przygodowym seryjnym westernie NBC Riverboat (1959-1960). Potem występował w kolejnym serialu-westernie CBS Gunsmoke (1962-1965). Jego popularność znacznie wzrosła po filmach: Sto karabinów (100 Rifles, 1969) z Raquel Welch, Sam Whiskey (1969), Skullduggery (1970) i Fuzz (1972).
Później przyszedł olbrzymi sukces, zarówno kasowy, jak i u krytyki w dramacie przygodowym Uwolnienie (Deliverance, 1972). W kwietniu 1972 roku sesyjne zdjęcie w negliżu na futrze z niedźwiedzia trafiło na rozkładówkę jednego ze słynnych kobiecych magazynów Cosmopolitan; stał się hollywoodzkim symbolem seksu lat 70. W 1973 uczestniczył przy realizacji albumu Ask Me What I Am z Dolly Parton. Jako reżyser zadebiutował sensacyjnym dramatem kryminalnym Gator (1976), w którym zagrał również tytułową rolę. Zasłynął rolą kierowcy w dwóch komediach sensacyjnych z Sally Field – Mistrz kierownicy ucieka (1977) i Mistrz kierownicy ucieka 2 (Smokey and the Bandit II, 1980). Podobną postać kierowcy J.J. McClure stworzył w kolejnych dwóch komediach sensacyjnych: Wyścig armatniej kuli (The Cannonball Run, 1981)i Wyścig armatniej kuli II (Cannonball Run II, 1984). Założył Burt Reynolds Dinner Theater, wystawiał sztuki i promował młodych aktorów.
W latach 80. popadł w długi. Za rolę Wooda Newtona, byłego zawodowego gracza w futbol amerykański w sitcomie CBS Evening Shade (1990-1994) nieoczekiwanie odebrał nagrodę Emmy, Złoty Glob i Q Award. Za rolę detektywa Nicka McKenny w komedii familijnej Półtora gliniarza (Cop and ½, 1993) otrzymał antynagrodę Złotej Maliny, którą krytycy przyznali mu po raz kolejny za ekranowy duet z Demi Moore w komedii kryminalnej Striptiz (Striptease, 1996), gdzie wystąpił w roli kongresmena. Rola Jacka Hornera, reżysera i producenta filmów porno w dramacie Boogie Nights (1997) przyniosła mu znakomite recenzje i obsypana została nagrodami krytyków na Florydzie i w Nowym Jorku, Las Vegas, Los Angeles, Dallas, Chicago oraz Złotym Globem, Złotą Satelitą i zdobyła nominację do Oscara. Podkładał także głos w grach Grand Theft Auto: Vice City oraz Saints Row: The Third.
Cary Grant, prawdziwe nazwisko Archibald Alec Leach (ur. 18 stycznia 1904 w Bristolu w Wielkiej Brytanii, zm. 29 listopada 1986 w Davenport w USA[1]) – amerykański aktor.
Urodzony w Anglii, w 1920 przybył do Stanów Zjednoczonych razem z grupą teatralną i pozostał tu na stałe.
Występował najpierw na scenach Saint Louis, a potem na Broadwayu. Po sukcesach teatralnych przeniósł się do Hollywood w 1931 roku i przyjął pseudonim Cary Grant. Odniósł tu wielki sukces i do końca życia pozostał jedną z największych hollywoodzkich gwiazd. Do jego najbardziej znanych ról należą kreacje w filmach Alfreda Hitchcocka: "Północ, północny zachód", "Podejrzenie", "Osławiona", "Złodziej w hotelu", a także "Arszenik i stare koronki" oraz "Filadelfijska opowieść".
Amerykański Instytut Filmowy umieścił go na drugim miejscu na liście "Największych aktorów wszech czasów" (po Humphreyu Bogarcie).
Charles Bronson, właśc. Charles Dennis Buchinsky (ur. 3 listopada 1921 w Ehrenfeld k. Pittsburgha, zm. 30 sierpnia 2003 w Los Angeles) – amerykański aktor filmowy.
Urodził się w rodzinie emigrantów z terenów Wielkiego Księstwa Litewskiego. Ojciec, Tatar lipkowski, wyemigrował do Ameryki z Druskienik, matka zaś, Maria Walińska (Valinsky), była córką emigrantów pracujących w kopalni antracytu w Tamaqua w Pensylwanii. W domu mówiło się po litewsku i rosyjsku. Charles nauczył się poprawnej angielszczyzny dopiero w wieku nastoletnim. Straciwszy ojca, w wieku 10. lat podjął pracę w kopalni, ucząc się równocześnie. Wedle wspomnień Bronsona jego szlachecka po mieczu i kądzieli rodzina była w dobie wielkiego kryzysu tak uboga, że do szkoły uczęszczał w sukience po siostrze.
W 1943 wstąpił do Korpusu Powietrznego Armii Stanów Zjednoczonych i od 1945 służył jako strzelec pokładowy na bombowcach B-29 stacjonujących na Pacyfiku (Guam). Za odniesione w wojnie rany został odznaczony orderem Purpurowego Serca. Charles D. Buchinsky zmienił nazwisko na Bronson dopiero w okresie makkartyzmu w obawie, że „Buchinsky” kojarzyć się może z nazwiskami rosyjskimi. Imał się różnych zawodów, był górnikiem, bokserem, kierowcą. Karierę aktorską rozpoczął w 1951. Początkowo były to epizody, w których grał gangsterów i Indian. Popularność zdobył po występie w westernie Siedmiu wspaniałych (1960) oraz Wielkiej ucieczce (1963). Sukces odniosły też jego role w Parszywej dwunastce (1967) i Pewnego razu na Dzikim Zachodzie (1968). Często grywał Polaków i osoby polskiego pochodzenia (Wielka ucieczka, Bitwa o Ardeny, Parszywa dwunastka, Akt zemsty). Od lat 70. wcielał się głównie w postacie „twardych mężczyzn” (cykl Życzenie śmierci). W ostatnich latach życia ujawniły się u niego pierwsze objawy choroby Alzheimera. Zmarł na zapalenie płuc w szpitalu w Los Angeles.
Charles Nelson Reilly (13 stycznia 1931 - 25 maja 2007 roku), amerykański aktor, komik, reżyser i dramat nauczyciel, znany ze swoich rolach komediowych w etapach, filmów, telewizji i filmów animowanych dla dzieci, prowadzący teleturniejów.
Początkowo grywał głównie na Brodwayu i dzięki tym rolom stal się sławny. Reilly pojawił się również regularnie na The Dean Martin Show, występował również w komediowych rolach w wielu telewizyjnych serialach, takich jak McMillan & Wife ; The Patty Duke Show ; Here's Lucy ; Rowan & Martin's Laugh-In ; The Love Boat i Love, American Style.
Reilly był również częstym gościem w The Tonight Show z udziałem Johnny'ego Carsona. W 1990 roku wyreżyserował odcinki Evening Shade. Reilly również występował gościnnie w 1990 na The Drew Carey Show, The Larry Sanders Show, Family Matters , Second Noah. Reilly był długoletnim nauczycielem aktorstwa.
Charles Ruggles (ur. 8 lutego 1886 w Los Angeles, zm. 23 grudnia 1970 w tamże) – amerykański aktor komediowy.
Posiada trzy gwiazdy na Hollywoodzkiej Alei Gwiazd.
Charles Robert Starrett (28 marca 1903 - 22 marca 1986) amerykański aktor, znany z głównej roli w westernowej serii Durango Kid.
Wystąpił w rolach głównych 131 filmów dla Columbia Pictures.
Clark Gable, właśc. William Clark Gable (ur. 1 lutego 1901 w Cadiz, zm. 16 listopada 1960 w Los Angeles) – amerykański aktor filmowy, zwany do śmierci „Królem Hollywoodu”.
Pochodził z rodziny farmerskiej o korzeniach niemieckich. W wieku 16 lat rzucił szkołę i imał się różnych prac. W tym też czasie pokochał teatr. Zatrudnił się w jednym jako chłopiec na posyłki. Ponieważ nie dostawał za to wynagrodzenia, ojciec wysłał go do Oklahomy, by pracował na polach naftowych. Sytuacja zmieniła się, gdy w wieku 21 lat Gable dostał spadek. Zaczął realizować swe marzenie o teatrze i zawodzie aktora. Zawodu uczyła go Josephine Dillon, którą później poślubił. Dzięki niej zaczął grać małe rólki w niemych filmach. Rozwiedli się w 1930 roku.
Przełomowym wydarzeniem w jego karierze był występ w sztuce The Last Mile. Za swoją rolę otrzymał nagrodę krytyków i został zauważony przez reżyserów. Pierwszym dźwiękowym filmem, w którym wystąpił był western The Painted Desert. Przełomem w karierze była rola gangstera w Wolnych duszach. Najbardziej jednak widzom kojarzy się z postacią Rhetta Butlera w filmie Przeminęło z wiatrem. Z powodu śmierci żony, aktorki Carole Lombard w wypadku lotniczym, w 1942 Gable zrezygnował z aktorstwa i wstąpił do wojska. Jednak już w 1945 wrócił do Hollywood. Był pięciokrotnie żonaty.
Dan Rowan (ur. 22 lipca 1922 w Beggs, zm. 22 września 1987 w Englewood) – amerykański komik i aktor.
Posiada swoją gwiazdę na Hollywoodzkiej Alei Gwiazd, zdobył nagrody Emmy, do której był trzykrotnie nominowany.
Ira Dean Jagger (ur. 7 listopada 1903 w Columbus Grove, zm. 5 lutego 1991 w Santa Monica) − amerykański aktor, laureat Oscara za rolę drugoplanową w filmie Z jasnego nieba.
Dean Martin właściwie Dino Paul Crocetti (ur. 7 czerwca 1917 w Steubenville, Ohio, zm. 25 grudnia 1995 w Beverly Hills, Kalifornia) – amerykański piosenkarz i aktor pochodzenia włoskiego.
Szkołę rzucił w wieku 15 lat. Został bokserem, a następnie krupierem. Występował w jednym z klubów w New Jersey. Służbę wojskową ominął powołując się na przepuklinę. W 1949 trafił do Hollywood, gdzie stworzył razem z Jerrym Lewisem popularny duet komediowy, który wystąpił w 16 filmach (pierwszym był My Friend Irma z 1949). Najważniejszą rolą aktorską Martina była postać Dude'a w westernie Rio Bravo (1959). Jako piosenkarz często występował wspólnie ze swoim przyjacielem Frankiem Sinatrą. Wylansował wiele znanych piosenek, m.in.: Everybody Loves Somebody Sometimes, Mambo Italiano, One For My Babe, Blue Moon, Memories Are Made Of This, Things (wspólnie z Nancy Sinatrą), My Riffle, My Ponny, and Me (piosenka z filmu Rio Bravo). Prasa wystawiała mu opinię alkoholika i kobieciarza. Tę opinię Dean Martin wyśmiewa grając rolę Dina Martini w filmie Pocałuj mnie, głuptasie w reżyserii Billy'ego Wildera.
Był trzykrotnie żonaty. Miał czworo dzieci z pierwszego małżeństwa z Elizabeth Anne McDonald, z którą wziął ślub w 1940, a rozwiódł się w 1949. Jego drugą żoną była Jeanne Riegger. Małżeństwo przetrwało 23 lata i doczekało się trójki dzieci. W 1973 poślubił Catherine Mae Hawn, byłą modelkę. Małżeństwo zakończyło się trzy lata później.
Dick Powell (ur. 14 listopada 1904 w Mountain View, zm. 2 stycznia 1963 w Los Angeles) – amerykański aktor, reżyser, piosenkarz i producent filmowy.
Posiada trzy gwiazdy na Hollywoodzkiej Alei Gwiazd.
Robert Douglass Montgomery (29 października 1907 - 23 lipca, 1966) amerykański aktor.
Początkowo aktor drugoplanowy. II Wojnę Światową spędził w Anglii, gdzie zagrał w kilku filmach, Po powrocie do USA często pojawiał się w telewizji.
Dr Edgar Buchanan (20 marca 1903 - 04 kwietnia 1979) amerykański aktor.
Znany z długiej kariery zarówno w filmie i telewizji, głównie jako wujek Joe Carson z Petticoat Junction, Green Acres i The Beverly Hillbillies seriali telewizyjnych z 1960 roku.
Edward G. Robinson; właściwie Emanuel Goldenberg (ur. 12 grudnia 1893 w Bukareszcie, zm. 26 stycznia 1973 w Los Angeles) – amerykański aktor filmowy urodzony w Rumunii w rodzinie żydowskiej.
Do USA przybył wraz z rodziną w 1903. Ukończył szkołę aktorską w Nowym Jorku. W 1915 pojawił się na Broadwayu, a w filmie zadebiutował mając 22 lata w roku 1916. Przełomowym filmem w jego karierze był Mały Cezar z 1931 w reżyserii Mervyna LeRoya. W ciągu niemal 60 lat kariery zagrał w przeszło 100 filmach. Specjalizował się w rolach gangsterów, choć grywał także w komediach.
Choć przez lata uchodził za jednego z najwybitniejszych hollywoodzkich aktorów, to jednak nigdy nie otrzymał nawet nominacji do Oscara[1]. Dopiero w styczniu 1973 Amerykańska Akademia Sztuki i Wiedzy Filmowej ogłosiła przyznanie mu Oscara za całokształt pracy aktorskiej. Robinson zmarł na raka w trzy tygodnie później i nagrody nie zdążył już odebrać. Statuetkę odebrała jego żona.
Errol Leslie Thomson Flynn (ur. 20 czerwca 1909 w Hobart, zm. 14 października 1959 w Vancouver) – amerykański aktor australijskiego pochodzenia.
Nieustraszony bohater najwspanialszych filmów przygodowych wyprodukowanych w Hollywood w latach 30. i 40. Zanim został aktorem, był pracownikiem rządowym w Nowej Gwinei, poszukiwaczem złota i zarządcą plantacji. Odbył też pełną przygód morską podróż. W 1935 roku trafił do Hollywood. Wystąpił w filmie "Kapitan Blood" i od razu stał się gwiazdą. Jego talent uwidocznił się w takich obrazach, jak m.in. "Szarża lekkiej brygady", "Królewicz i żebrak", "Przygody Robin Hooda", "Morski jastrząb", "Dodge City", "Gentleman Jim". Pełen uroku, błyskotliwy, idealnie nadawał się do filmów kostiumowych. Kobiety uwielbiały jego szyderczy cynizm, wspaniałą sylwetkę i muskularne nogi, świetnie prezentujące się w trykotach.
Awantury w barach, trzy małżeństwa i wiele afer miłosnych sprawiły, że traktowano go jak donżuana. Pod koniec lat 40. kariera aktora wyraźnie podupadła. Zaczął zażywać narkotyki. Nadal nie stronił też od alkoholu. Odbiło się to na jego zdrowiu i wyglądzie. Zmarł w 1959 roku.
Evan Hunter, ur. Salvatore Albert Lombino, znany jako Ed McBain (ur. 15 października 1925, Nowy Jork, zm. 6 lipca 2005) – pisarz i scenarzysta amerykański.
Pisarz opublikował jako Ed McBain serię kilkudziesięciu powieści o 87. posterunku policji w dzielnicy Isola, będącej odpowiednikiem Manhattanu. Akcja toczy się także w Bethtown (Staten Island), Calm's Point (Brooklyn), Majesta (Queens) i Riverhead (Bronx). Isola leży nad rzekami Harb i Dix. Na podstawie powieści nakręcono serial telewizyjny i kilka filmów. Bohaterem wielu powieści jest detektyw Steve Carella, który ma głuchoniemą żonę. Pisarza zainspirował serial radiowy i telewizyjny Dragnet z lat 1950. Akira Kurosawa wykorzystał motywy jednej z powieści w swoim filmie Niebo i piekło.
Stanislas Pascal Franchot Tone (ur. 27 lutego 1905 w Niagara Falls, zm. 18 września 1968 w Nowym Jorku) − amerykański aktor sceniczny, filmowy i telewizyjny.
Nominowany do Oscara za rolę pierwszoplanową w filmie Bunt na Bounty.
Fred Dalton Thompson (ur. 19 sierpnia 1942 w Sheffield, zm. 1 listopada 2015 w Nashville[1]) – amerykański prawnik, aktor, lobbysta i polityk. W latach 1994-2003 republikański senator ze stanu Tennessee.
Wielu Amerykanom znany jest przede wszystkim jako odtwórca roli prokuratora okręgowego Arthura Brancha w serialu „Prawo i porządek” emitowanego przez stację NBC. W 2007-2008 Thompson ubiegał się o nominację Partii Republikańskiej w walce o urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych w 2008 r.
Thompson jest znany ze swej nietypowej, bo bardzo bogatej i różnorodnej kariery. Najpierw zdobył sławę jako prawnik, a następnie aktor. Aktorstwo porzucił w okresie kadencji w Senacie, aby powrócić po jej zakończeniu.
Fredrick Martin MacMurray (ur. 30 sierpnia 1908 w Kankakee, zm. 5 listopada 1991 w Santa Monica) − amerykański aktor.
Nominowany do Złotego Globu za rolę w filmie Latający profesor. Syn Fredericka i Malety Martin.
Dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy z Lillian Lamont, a po jej śmierci z June Haver.
Gale Gordon (ur. 20 lutego 1906, zm. 30 czerwca 1995) – amerykański aktor filmowy i telewizyjny.
Został czterokrotnie nominowany do nagrody Emmy, a także posiada swoją gwiazdę na Hollywoodzkiej Alei Gwiazd.
George Cadogan Gardner McKay (10 czerwiec 1932 - 21 listopada 2001), amerykański aktor, artysta, autor.
Uczęszczał na Uniwersytet Cornella w Ithaca, Nowy Jork przez dwa lata, [2], gdzie specjalizował się w sztuce. Zagrał w wielu filmach, ale również wystawiał swoje prace (rzeźby) w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku. Pisał sztuki i powieści. Wykładał pisarstwo na University of California w Los Angeles, University of Southern California, University of Alaska, i University of Hawaii.
Gary Frank James Cooper (ur. 7 maja 1901 w Helena w stanie Montana, zm. 13 maja 1961 w Beverly Hills) – amerykański aktor filmowy.
Syn angielskich farmerów z Bedfordshire, Charlesa i Alice. Debiutował w 1925 w filmie Tricks (western, niemy).
Uhonorowany w 1942 Oscarem za rolę w filmie Sierżant York, w 1953 Oscarem oraz Złotym Globem dla najlepszego aktora w filmie W samo południe. Od 1933 był żonaty z Veronicą Balfe. Zmarł na raka prostaty. W 1961 otrzymał Oscara za całokształt twórczości.
Gary Fred Merrill (2 sierpnia 1915 - 5 marca, 1990) amerykański aktor filmowy i telewizyjny.
Wystąpił w ponad pięćdziesięciu filmach fabularnych, kilku serialach. Poślubił Bette Davis.
George Sidney (ur. 4 października 1916 w Long Island, zm. 5 maja 2002 w Las Vegas) – amerykański producent filmowy i reżyser.
Został nominowany do nagrody Emmy, a także otrzymał czterokrotnie nominację do nagrody DGA. Posiada swoją gwiazdę na Hollywoodzkiej Alei Gwiazd.
Gerald Lee McRaney (ur. 19 sierpnia 1947 w Collins w stanie Missisipi) – amerykański aktor filmowy i telewizyjny.
W Polsce znany jest głównie z popularnego w latach 90. serialu komediowego Tata major oraz innych produkcji telewizyjnych. Grał również główną rolę w serialu Podróż do Ziemi Obiecanej, a także w serialach Deadwood i Jerycho. Jego trzecią żoną jest od 1989 jest aktorka Delta Burke.
Gregory Peck, właśc. Eldred Gregory Peck (ur. 5 kwietnia 1916 w La Jolla, zm. 12 czerwca 2003 w Los Angeles) – amerykański aktor filmowy. Odznaczony Narodowym Medalem Sztuki.
Uczęszczał na studia w San Diego, do Akademii Wojskowej w Los Angeles, na studia medyczne w Berkeley, a w 1939 zaczął uczyć się aktorstwa w Nowym Jorku. Na ekranie debiutował w 1944 (Dni chwały), robiąc błyskawiczną karierę i stając się jednym z wiodących aktorów. W 1944 za rolę w filmie Klucze królestwa otrzymał nominację do Oscara. Występował przeważnie w rolach pozytywnych bohaterów, odznaczających się przywiązaniem do wartości moralnych, wytrwałością i inteligencją, np. w filmach: Dżentelmeńska umowa (1947), Rzymskie wakacje (1953), Zabić drozda (1962) czy Przylądek strachu (1962). W 1967 współzałożyciel Amerykańskiego Instytutu Filmowego. Odznaczony licznymi nagrodami, w tym Złotym Niedźwiedziem na MFF w Berlinie w 1993 za całokształt twórczości. Napisał książkę An Actor's Life (1978). Zagrał rolę Sama Bowdena w pierwszej wersji Przylądka strachu (1962). W 1991 roku ponownie wystąpił w Przylądku..., grając już jednak prawnika Cady'ego.
Wybrany przez producenta Darryla F. Zanucka do roli w filmie Dawid i Betszeba (1951) z uwagi na "biblijne rysy twarzy". W 2003 roku znalazł się razem z Audrey Hepburn na 3. miejscu w rankingu zorganizowanym przez stację telewizyjną E! Entertainment na najgorętsze hollywoodzkie pary ekranowe za film Rzymskie wakacje. Był pierwszym rodowitym Kalifornijczykiem, który otrzymał Oscara dla najlepszego aktora. Zwolniony ze służby wojskowej z powodu urazu kręgosłupa. Dzięki temu nie brał udziału w II wojnie światowej, jak inni aktorzy, np. James Stewart czy Leslie Howard. American Film Institute uznał Atticusa Fincha, jego postać z filmu Zabić drozda (1962), za największego bohatera w historii kina. Wyprzedził on między innymi Indianę Jonesa oraz Jamesa Bonda. Przyjął rolę w filmie Omen mimo wyjątkowo małej gaży (250 000 dolarów), gdyż zagwarantowano mu 10% od dochodu. Kiedy film trafił do kin, zarobił 60 milionów dolarów w samych Stanach Zjednoczonych. Wtedy też okazało się, że to najlepiej płatna rola Pecka.
Ten mający 191 cm wzrostu aktor zawdzięcza swoje pierwsze imię, Eldred, matce, która wybrała mu przeglądając tuż przed chrztem książkę telefoniczną, natomiast drugie – Gregory – dostał po ojcu. Zmarł 12 czerwca 2003 roku, w Los Angeles w wieku 87 lat. Do końca czuwała przy nim jego żona, z którą spędził 48 lat. Został pochowany w mauzoleum znajdującym się w katedrze w Los Angeles (ang. Cathedral of Our Lady of the Angels).
Hal Skelly (31 maja 1891 - 16 czerwca 1934), amerykański aktor filmowy i brodwayowy.
Harold Sakata, właściwie Toshiyuki Sakata (ur. 1 lipca 1920 w Honolulu na Hawajach, zm. 29 lipca 1982 w Honolulu) – amerykański aktor i wrestler pochodzenia japońskiego.
Zdobywca srebrnego medalu w podnoszeniu ciężarów na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Londynie w 1948. Wystąpił jako Odd Job (Mokra Robota), ochroniarz Aurica Goldfingera, przeciwnika Jamesa Bonda w filmie Goldfinger (1964). Jako wrestler używał pseudonimu Tosh Togo.
Henry DeWitt Carey II (ur. 16 stycznia 1878 w Nowym Jorku, zm. 21 września 1947 w Brentwood) – amerykański aktor filmowy.
Henry Jaynes Fonda (ur. 16 maja 1905 w Grand Island, zm. 12 sierpnia 1982 w Los Angeles) – amerykański aktor filmowy i teatralny.
Wystąpił m.in. w westernach Miasto bezprawia (1946, Gwiazda szeryfa (1957), kameralnym filmie „jednego stołu” – Dwunastu gniewnych ludzi (1956), dramacie wojennym – Bitwa o Midway (1976) i psychologiczno-obyczajowym – Nad złotym stawem (1981), za rolę w którym zdobył w 1982 Nagrodę Akademii dla najlepszego aktora. W 1981 otrzymał honorowego Oscara za całokształt dokonań.
Hume Blake Cronyn (ur. 18 lipca 1911 w Londonie, zm. 15 czerwca 2003 w Fairfield) − amerykański aktor, nominowany do Oscara za drugoplanową rolę w filmie Siódmy krzyż (1944).
Jego drugą żoną była aktorka Jessica Tandy, z którą wystąpił wspólnie w kilkunastu filmach. Byli małżeństwem przez 52 lata i uchodzili za jedną z najszczęśliwszych par w aktorskim środowisku. Mieli dwoje dzieci. Jessica zmarła w 1994. Hume ożenił się ponownie w lipcu 1996. Jego trzecią żoną została brytyjska pisarka Susan Cooper (ur. 1935). Pozostali małżeństwem do śmierci aktora w 2003.
W 1990 roku otrzymał Medal Kongresu USA - Congressional Medal Of Arts za szczególne zasługi dla rozwoju sztuki.
Humphrey Bogart, właśc. Humphrey DeForest Bogart (ur. 25 grudnia 1899 w Nowym Jorku, zm. 14 stycznia 1957 w Los Angeles) – aktor amerykański.
Bogart uczęszczał do renomowanych szkół, lecz nauka sprawiała mu trudności. Częste konflikty z nauczycielami i dyrekcją spowodowały relegowanie go ze szkoły. Był to okres uczestnictwa USA w I Wojnie Światowej i osiemnastoletni Bogart postanowił zaciągnąć się do marynarki wojennej. Otrzymał stopień sternika i trafił na okręt SS Leviathan zajmujący się transportem żołnierzy. Po niecałym roku służby został oskarżony o dezercję, która dotyczyła jego niefortunnego spóźnienia się na odpływ jednostki. Spóźnienie to miało być spowodowane – jak twierdził – porannym kacem, przez który zaspał. Został skazany na trzy dni więzienia, zdemobilizowano go i honorowo zwolniono ze służby. Następnie zaczął się zajmować zajęciami dla niewykwalifikowanych pracowników. Po pewnym czasie zainteresował się aktorstwem. Pierwszą rolę teatralną zagrał w brooklyńskim teatrze w roku 1921. W latach 1921-1935 Bogart grywał drobne role w produkcjach broadwayowskich (łącznie w 21 sztukach).
Aktorem, którego Bogart lubił i podziwiał, był Spencer Tracy. Zostali wkrótce przyjaciółmi i to Tracy nazwał Bogarta „Bogie”. Od 1930 roku ten pseudonim przylgnął do niego na stałe. Przez długi czas grywał trzeciorzędne role, o których sam wyrażał się kpiąco. Jak twierdził, zanim zagrał w swoim pierwszym porządnym filmie (Sokół maltański – 1941), poznał kilkadziesiąt sposobów umierania w świetle reflektorów.
Film, który przyniósł Bogartowi uznanie krytyków i pozwolił się wybić był Skamieniały las z 1936 roku. Po Sokole maltańskim przyszły inne filmy, w tym Casablanca czy Afrykańska królowa, za który otrzymał Nagrodę Akademii Filmowej w 1951 w kategorii „najlepszy aktor”. Bogart przeszedł do historii kina jako odtwórca ról silnych mężczyzn, w czym nie przeszkodził mu nawet jego niski wzrost. Był największą gwiazdą filmu noir – czarnego filmu detektywistycznego – zarówno w rolach detektywów, jak i gangsterów.
American Film Institute umieścił go na pierwszym miejscu na liście „Największych aktorów wszech czasów”. Był najbardziej wpływowym aktorem kina noir.
Jack Lemmon, właśc. John Uhler Lemmon III (ur. 8 lutego 1925 w Newton, zm. 27 czerwca 2001 w Los Angeles) – aktor amerykański, znany zarówno z ról dramatycznych i komediowych.
Syn przedsiębiorcy produkującego pączki, absolwent Uniwersytetu Harvarda, W trakcie II wojny światowej służył w stopniu podporucznika jako oficer łączności na USS „Lake Champlain”.
W roku 1954 zadebiutował w filmie. Przez prawie 50 lat kariery wystąpił w około 80 filmach, zarówno komediach, jak i dramatach. Dwukrotnie nagrodzony Oscarem; za drugoplanową rolę w filmie Mister Roberts (1955) i pierwszoplanową w filmie Ocalić tygrysa (1973) oraz dwukrotny laureat nagrody na festiwalu w Cannes. Był ulubionym aktorem reżysera Billy’ego Wildera. Lemmon zagrał w 7 jego filmach: Pół żartem, pół serio (1959), Garsoniera (1960), Słodka Irma (1963), Szczęście Harry’ego (1966), Avanti! (1972), Strona tytułowa (1974), Najlepszy kumpel (1981).
James Allen Whitmore, Jr (ur. 1 października 1921 w White Plains, zm. 6 lutego 2009 w Malibu) – amerykański aktor filmowy, teatralny i telewizyjny.
Na ekranie debiutował w 1949. Znany z charakterystycznych ról drugoplanowych; największą popularność i sympatię widzów przyniosła mu rola w filmie Skazani na Shawshank (1994; reż. Frank Darabont).
Był dwukrotnie nominowany do Oscara. W 1950 za drugoplanową rolę w filmie Pole bitwy (1949; reż. William A. Wellman) oraz w 1976 za pierwszoplanową rolę w filmie biograficznym Give 'em Hell, Harry! (1975), w którym zagrał prezydenta USA Harry'ego Trumana.
John Barrymore, właśc. John Sidney Blyth (ur. 15 lutego 1882 w Filadelfii, zm. 29 maja 1942 w Los Angeles) – amerykański aktor, występujący w repertuarze szekspirowskim, który wsławił się rolą Hamleta.
Pochodził ze znanej rodziny aktorskiej. Brat Lionela Barrymore'a i Ethel Barrymore, ojciec Johna Drew Barrymore'a, dziadek Drew Barrymore.
W uznaniu jego zasług dla amerykańskiego przemysłu filmowego otrzymał gwiazdę w Hollywood Walk of Fame.
Chester Morris (ur. 16 lutego 1901, zm. 11 września 1970) – amerykański aktor filmowy i telewizyjny.
Za rolę Chicka Williamsa w filmie Alibi został nominowany do Oscara.
John Ford, właśc. John Martin Feeney (ur. 1 lutego 1894 w Cape Elizabeth w stanie Maine, zm. 31 sierpnia 1973 w Palm Desert) – amerykański reżyser.
Znany z westernów (takich jak Dyliżans i Poszukiwacze) oraz adaptacji amerykańskich powieści – Grona gniewu i Na tytoniowym szlaku.
Czterokrotnie nagrodzony nagrodą Akademii Filmowej dla najlepszego reżysera.
Zrealizował także dwa oscarowe filmy dokumentalne wyprodukowane przez US Navy, w której służył w latach 1942-1945. Wziął udział w bitwie o Midway. Służbę w marynarce wojennej zakończył w stopniu komandora porucznika, jako oficer rezerwy został awansowany do rangi kontradmirała.
Jacob Julius Garfinkle (ur. 4 marca 1913 w Nowym Jorku, zm. 21 maja 1952 tamże) − amerykański aktor, dwukrotnie nominowany do Oscara.
Był szczególnie znany z ról złodziejaszków i buntowników, przedstawicieli klasy robotniczej. Jest też znany jako jeden z poprzedników aktorów wykorzystujących metodę Stanisławskiego, jak np.: Marlon Brando, James Dean, czy Montgomery Clift.
John Gilbert (ur. 10 lipca 1897 w Logan, zm. 9 stycznia 1936 w Bel Air) – amerykański aktor, reżyser i scenarzysta filmowy.
Gwiazda kina niemego, którego popularność załamała się wraz z nastaniem filmów dźwiękowych.
Jonah J. "Bud" Greenspan (18 września 1926 - 25 grudnia 2010) był reżyserem, scenarzystą i producentem znany filmów dokumentalnych i sportowych.
Joseph Leo Mankiewicz (ur. 11 lutego 1909 w Wilkes-Barre, zm. 5 lutego 1993 w Bedford) – amerykański reżyser, scenarzysta i producent filmowy.
Był synem niemieckich emigrantów żydowskiego pochodzenia. Był trzykrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną, którą poślubił w 1934 roku, była aktorka Elizabeth Younge. Rozwiedli się w 1937 roku. Z drugą żoną, poślubioną w 1939 roku, Rose Stradner miał dwóch synów. Po śmierci Rose Stradner w 1959 roku Mankiewicz ożenił się po raz trzeci z Rosemary Matthews.
W czasie swojej kariery napisał ponad czterdzieści scenariuszy i wyreżyserował 22 filmy. W latach 1949 i 1950 zdobył po dwa Oscary za scenariusz i reżyserię filmów List do trzech żon oraz Wszystko o Ewie. Uzyskał także nominacje do Oskara za reżyserię filmów Detektyw (1972) i Kryptonim Cicero (1952), za scenariusze do filmów Skippy (1931) oraz Bosonoga Contessa (1954). Nominację do Oscara dla najlepszego filmu uzyskała także wyprodukowana przez niego w 1941 roku Filadelfijska opowieść.
Joseph "Joe" Papp (22 czerwca 1921 - 31 października 1991) był amerykański producent teatralny i reżyser.
Kenneth MacKenna (19 sierpnia 1899 - 15 stycznia 1962) był amerykański aktor i reżyser, urodzony jako Leo Mielziner Jr w Canterbury, New Hampshire.
Larry Semon (ur. 16 lipca 1889 w West Point, zm. 8 października 1928 w Gracelon Ranch) – amerykański reżyser, scenarzysta, aktor i producent filmowy.
Posiada swoją gwiazdę na Hollywoodzkiej Alei Gwiazd.
Lee Van Cleef (ur. 9 stycznia 1925 w Somerville w stanie New Jersey, zm. 16 grudnia 1989 w Oxnard w stanie Kalifornia) – amerykański aktor.
Podczas II wojny światowej służył w US Navy. Krótko przed zakończeniem służby w 1943 poślubił swoja przyjaciółkę Patsy, z którą miał później trójkę dzieci. W wolnych chwilach grywał w niewielkich przedstawieniach. Jego talent sprawił, że został dostrzeżony przez Stanleya Kramera. Reżyser polecił go Fredowi Zinnemannowi i Van Cleef dostał małą rolę jako czarny charakter (Jack Colby) w filmie W samo południe. Po tym debiucie jego kariera zaczęła się rozwijać bardzo szybko, aż do poważnego wypadku samochodowego w 1959 roku. Po tym zdarzeniu rozstał się z żoną, na jakiś czas oddalił się od aktorstwa, zaczął pracować jako dekorator wnętrz i wkrótce znów się ożenił. Jego ekranowa kariera znowu nabrała tempa po udziale w filmach Za kilka dolarów więcej oraz Dobry, zły i brzydki.
Stał się wówczas gwiazdą kolejnych, już mniej znanych spaghetti westernów, potem wrócił do Hollywood, ożenił się po raz trzeci i grał w różnych niskobudżetowych filmach akcji. Ostatnim głośnym filmem w jego karierze była Ucieczka z Nowego Jorku (1981).
Leonard Simon Nimoy (ur. 26 marca 1931 w Bostonie, zm. 27 lutego 2015 w Los Angeles) – amerykański aktor, reżyser, poeta i muzyk.
Urodził się w Bostonie w żydowsko-ukraińskiej rodzinie imigrantów. Służył w amerykańskiej armii do roku 1955 (armię opuścił ze stopniem sierżanta). W filmie debiutował na początku lat 50.
Do historii filmu przeszedł przede wszystkim jako odtwórca roli Spocka w serialu science fiction Star Trek (1966-69). Wystąpił również w 8 filmach serii Star Trek powstałych w latach 1979-2013. Dwa z nich sam wyreżyserował.
Lionel Barrymore, właśc. Lionel Herbert Blythe (ur. 28 kwietnia 1878 w Filaddelfii, zm. 15 listopada 1954 w Van Nuys dzielnicy Los Angeles) – amerykański aktor.
Debiutował w okresie kina niemego w 1909 roku. Partner Grety Garbo. Oprócz aktorstwa zajmował się reżyserią oraz malarstwem i rzeźbiarstwem. Wystąpił w ponad 250 filmach. Największe uznanie zdobył w Wolnych duszach (1931), film przyniósł mu Oscara. Jedną z jego najsłynniejszych ról jest postać zgorzkniałego bogacza – Pana Pottera w filmie To wspaniałe życie Franka Capry.
Merian Caldwell Cooper (ur. 24 października 1893 w Jacksonville, zm. 21 kwietnia 1973 w San Diego) – amerykański filmowiec, reżyser i scenarzysta.
Generał brygadier Armii Stanów Zjednoczonych oraz podpułkownik pilot Wojska Polskiego, służący w lotnictwie polskim w latach 1919–1920 podczas wojny polsko-bolszewickiej, organizator Eskadry Kościuszkowskiej, ojciec Macieja Słomczyńskiego.
Jego najsławniejszym filmem był King Kong z 1933.
Monte Blue (ur. 11 stycznia 1887, zm. 18 lutego 1963) – amerykański aktor filmowy i telewizyjny.
Posiada swoją gwiazdę na Hollywoodzkiej Alei Gwiazd.
Moss Hart (24 października 1904 - 20 grudnia 1961), amerykański dramaturg i reżyser teatralny.
Norman Fell (24 marca 1924 - 14 grudnia 1998), amerykański aktor filmowy i telewizyjny.
Najbardziej znany z roli pana Ropera w sitcomie Three’s Company.
George Orson Welles (ur. 6 maja 1915 w Kenosha, zm. 10 października 1985 w Los Angeles) – amerykański reżyser, producent, scenarzysta i aktor filmowy.
Najbardziej znany z realizacji słuchowiska Wojna światów (1938) i filmu Obywatel Kane (1941).
Peter Lorre (ur. jako László Löwenstein 26 czerwca 1904 w Rużomberku [dzisiejsza Słowacja], zm. 23 marca 1964 w Los Angeles) – amerykański aktor filmowy pochodzący z Austro-Węgier.
Ralph Angus McQuarrie (13 czerwiec 1929 - 03 marca 2012), amerykański projektant koncepcyjny i ilustrator.
Jego główne prace to Star Wars trylogii, serial Battlestar Galactica, ET the Extra-Terrestrial i Cocoon, za który otrzymał Oscara.
Raymond Hart Massey (ur. 30 sierpnia 1896 w Toronto, zm. 29 lipca 1983 w Los Angeles) − amerykański aktor, nominowany do Oscara za rolę w filmie Abe Lincoln in Illinois.
Uczęszczał do Upper Canada College, aby niedługo się przenieść do Appleby College w Oakville. Studiował na Uniwersytecie Toronto, gdzie był członkiem Balliol College. Służył podczas I wojny światowej w kanadyjskiej armii, uczestniczył w misjach na Syberii i we Francji. Na scenie debiutował w 1922 roku w Londynie. Jego pierwszym filmem był High Treason z 1928 roku. W 1931 roku wystąpił jako pierwszy w roli Sherlocka Holmesa w filmie dźwiękowym – The Speckled Band. W 1936 roku grał w filmie według powieści H.G. Wellsa Rzeczy, które nadejdą. Świecił triumfy na Broadwayu w tytułowej roli w sztuce Abe Lincoln in Illinois autorstwa Roberta E. Sherwooda. Wystąpił również w filmowej wersji sztuki w tej samej roli Prezydenta Abrahama Lincolna. Za występ otrzymał nominację do Oscara. W późniejszych latach jeszcze kilkakrotnie wcielał się w postać Lincolna, m.in. w 1956 roku w programie satyrycznym Ford Star Jubilee, oraz w filmie Jak zdobywano Dziki Zachód z 1962 roku. Massey dostał w 1944 roku angaż do filmu Arszenik i stare koronki w reżyserii Franka Capry, następnie wystąpił w takich filmach jak: Sprawa życia i śmierci, Żałoba przystoi Elektrze i Opętana. W następnych latach grywał głównie w serialach telewizyjnych. Massey ma swoje dwie gwiazdy na Hollywoodzkiej Alei Sław.
Richard Arlen właś. Cornelius Richard Van Mattimore (ur. w Charlottesville, zm. 28 marca 1976 w Los Angeles) – amerykański aktor głównie filmowy.
Jego aktorska kariera rozpoczęła się w 1927 roku, kiedy wystąpił w hicie kinowym w reżyserii Williama Wellmana "Wings", gdzie partnerowali mu Clara Bow i Buddy Rogers. Był to pierwszy film, który zdobył Oscara dla najlepszego filmu. Potem wystąpił jeszcze w 3 kolejnych filmach w reżyserii Welmmana: "Beggars of Life" (1928), "Ladies of the Mob" (1928) i "The Man I Love&" (1929).
Był wysoki, przystojny, grywał zazwyczaj w filmach przygodowych i westernach, co jeszcze bardziej pomagało mu zdobyć uznanie i uwielbienie zwłaszcza damskiej części publiczności.
Richard Donner (ur. jako Richard Donald Schwartzberg 24 kwietnia 1930 w Nowym Jorku) – amerykański reżyser, producent i aktor filmowy pochodzenia żydowskiego.
Zaczynał od reżyserowania seriali telewizyjnych, jak: Strefa mroku, Ścigany, Inspektor Ironside, Ulice San Francisco, Kojak.
Richard Widmark (ur. 26 grudnia 1914 w Sunrise, zm. 24 marca 2008 w Roxbury) – amerykański aktor filmowy nominowany do Oscara za swój aktorski debiut, drugoplanową rolę w kryminale Pocałunek śmierci (1947) w 1948.
Studiował w Princeton High School w Illinois oraz w Lake Forest College. Pierwsze kroki w zawodzie aktora stawiał pod koniec lat 30., występując w słuchowiskach nowojorskich rozgłośni (po raz pierwszy w MBS w 1938 roku). Na Broadwayu debiutował w 1943 r. (Kiss and Tell), na ekranie w 1947 r. rolą w kryminale Pocałunek śmierci.
W swej karierze aktorskiej Widmark grywał tzw. twardych facetów, kowbojów, żołnierzy i czarne charaktery. Listę jego ról New York Times nazwał "galerią starych drani". Aktor wystąpił w ponad 60 filmach.
Robert Alda (właśc. Alphonso Giuseppe Giovanni Roberto D'Abruzzo; ur. 26 lutego 1914 w Nowym Jorku, zm. 3 maja 1986 w Los Angeles) – amerykański aktor filmowy i piosenkarz; znany m.in. z filmów Błękitna rapsodia oraz Zwierciadło życia.
Absolwent Stuyvesant High School w Nowym Jorku (USA). Znany z takich seriali, jak: Kojak czy MASH.
Robert Vaughn (ur. 22 listopada 1932 w Nowym Jorku) – amerykański aktor filmowy i telewizyjny.
Za jedną ze swoich pierwszych ról, drugoplanową kreację w filmie The Young Philadelphians (1959) otrzymał w 1960 jedyną w karierze nominację do Oscara. Stworzył szereg ról drugoplanowych w takich filmach jak m.in. Siedmiu wspaniałych, Bullitt czy Płonący wieżowiec. W latach 80. zagrał w ostatniej serii (ostatnie 13 odcinków) serialu Drużyna A, wcielając się w postać Hunta Stockwella. W sumie zagrał w ponad 100 filmach, jednak wiele z nich to mało znane filmy telewizyjne lub nieudane produkcje tzw. klasy B. Ponadto występował gościnnie w serialach telewizyjnych, m.in. w: Zorro, Bonanzie, Statku miłości, Columbo, Diagnozie morderstwa, Pomocy domowej, Prawie i porządku.
Charles Robert Redford Jr. (ur. 18 sierpnia 1936 w Santa Monica) – amerykański aktor, reżyser i producent filmowy.
Z powodu pijaństwa stracił swoje stypendium sportowe za grę w baseball, przyznane przez University of Colorado. Uczył się malarstwa w The Pratt Institute of Art oraz uczęszczał do American Academy of Dramatic Arts w Nowym Jorku. Jeszcze podczas nauki wystąpił w broadwayowskiej sztuce Tall Story (1959. Po debiutanckiej roli wystąpił na dużym ekranie w filmie War Hunt (1962) o wojnie w Korei. Po roli prawnika w filmie Boso w parku (Barefoot in the Park, 1967) zaczęto go nazywać złotym chłopcem z Kalifornii. Zdobył uznanie widzów i stał się jedną z największych gwiazd Hollywoodu dzięki roli Sundance'a Kida w westernie Butch Cassidy i Sundance Kid (Butch Cassidy and Sundance Kid, 1969). Zagrał potem w kilkunastu filmach, które przeszły do historii kina, m.in. Żądło (The Sting, 1973), Wielki Gatsby (The Great Gatsby, 1974), Trzy dni kondora (Three Days of the Condor, 1975), O jeden most za daleko (A Bridge Too Far, 1977) czy Pożegnanie z Afryką (Out of Africa, 1985). W 1980 roku zadebiutował jako reżyser filmem Zwykli ludzie (Ordinary People), za który został uhonorowany Oscarem i Złotym Globem.
Robert Taylor, właściwie Spangler Arlington Brugh (ur. 5 sierpnia 1911 w Filley, Nebraska, zm. 8 czerwca 1969 w Santa Monica, Kalifornia) – amerykański aktor.
Grał na wiolonczeli w orkiestrze, w średniej szkole. Studiował muzykę w Doane College na Crete w Nebrasce. Podczas nauki brał lekcje gry na wiolonczeli u Professora E. Gray. Następnie przeprowadził się do Los Angeles i studiował w Pomona College. Dołączył do teatralnej grupy i podpisał swój pierwszy kontrakt z MGM.
Ma swoją gwiazdę na Hollywood Walk of Fame.
Roman Bohnen (24 listopada 1901 - 24 lutego 1949) amerykański aktor filmowy i teatralny.
Na początku lat 30. zadebiutował na Brodwayu. Był też zapalonym fotografem.
Rudolph Valentino właściwie Rodolfo Alfonso Raffaello Piero Filiberto Guglielmi di Valentina d'Antoguolla (ur. 6 maja 1895, zm. 23 sierpnia 1926) – amerykański aktor filmowy (pochodzenia włoskiego), gwiazda kina niemego.
W 1913 wyjechał do USA, do Nowego Jorku, gdzie pracował jako tancerz; podaje się, że przystojny Valentino zarabiał na utrzymanie również jako żigolo. Następnie dołączył do wędrownego zespołu operetki, który uległ wkrótce rozwiązaniu w stanie Utah, lecz Valentino dotarł stamtąd do San Francisco. Za namową aktora Normana Kerry'ego spróbował sił w filmie. Filmy tego okresu były nieme, wymagające przerysowanej i ekspresyjnej gry.
Po udziale w kilkunastu mało znaczących filmach, Valentino odniósł sukces w 1921 rolą w „Czterech jeźdźcach Apokalipsy” (The Four Horsemen of the Apocalypse). Wkrótce główna rola w filmie „Szejk” z tego samego roku przyniosła mu ogromną popularność, zwłaszcza wśród kobiet, wiążąc Valentino z wizerunkiem pierwszego amanta kina. Stał się pierwszym popularnym męskim idolem kultury masowej do tego stopnia, że kiedy po wizycie w Europie zapuścił brodę, krytyka fanów zmusiła go do jej zgolenia.
Samuel Michael Fuller (12 sierpnia 1912 - 30 października 1997), amerykański scenarzysta, pisarz i reżyser.
Samuel Fuller był jednym z pierwszych i najbardziej bezkompromisowych twórców amerykańskiego kina niezależnego. Awanturniczy, twardy jak gwoźdź facet, którego filmy prezentowały wyjątkową, osobistą wizję. Niemal obsesyjnie ukazywał tematy fałszu, kłamstwa i oszustwa, uwydatniając w ten sposób kulturowe podziały tkwiące w sercu amerykańskiego społeczeństwa.
Sean Astin (ur. 25 lutego 1971 w Santa Monica w stanie Kalifornia) – amerykański aktor i reżyser.
Wychowywał się w aktorskiej rodzinie (jego rodzicami są Patty Duke i John Astin, chociaż biologicznym ojcem Seana jest Michael Tell), toteż stosunkowo szybko zaczął grać w filmach. Jako 9-latek zagrał u boku matki swoją pierwszą rolę w filmie Please Don't Hit Me, Mom, a w 1985 główną rolę w filmie Stevena Spielberga Goonies. W 1992 ożenił się z Christine Harrell, z którą ma trzy córki: Alexandrę, Elizabeth oraz Isabellę. W 1994 Sean wyreżyserował i wyprodukował film krótkometrażowy Kangaroo Court, za który otrzymał nominację do Oscara. Sławę przyniosła mu jednak dopiero rola dzielnego hobbita Sama w filmowej superprodukcji Władca Pierścieni.
Theodore Tillman "Ted" Shackelford, III (urodzony 23 czerwca 1946), amerykański aktor.
Aktor występuje głównie w serialach i telenowelach.
Tom Selleck, właściwie Thomas William Selleck (ur. 29 stycznia 1945 roku w Detroit, w stanie Michigan) – amerykański aktor, producent oraz scenarzysta telewizyjny i filmowy.
W 1962 roku ukończył szkołę średnią Ulysses S. Grant High School w Van Nuys, w stanie Kalifornia, gdzie ujawnił swoje umiejętności gry w baseball i koszykówkę. Otrzymał stypendium koszykarskie z Uniwersytetu Południowej Kalifornii w Los Angeles, gdzie studiował administrację przedsiębiorstw. Podczas studiów dorabiał jako model i rozpoczął współpracę z telewizją, angażując się do reklam takich jak Pepsi-Cola, cygara Salem i Revlon. Ukończył kurs aktorski w Talent School przy wytwórni filmowej 20th Century Fox i studiował aktorstwo w Beverly Hills Playhouse. Odbył służbę w kalifornijskiej Gwardii Narodowej Stanów Zjednoczonych. W 1967 roku podpisał siedmioletni kontrakt z 20th Century Fox. Po gościnnym udziale w serialach: westernie Lancer (1969) i Świat orlicy (Bracken's World, 1969), zadebiutował na dużym ekranie w komedii Myra Breckinridge (1970). Rok później zagrał niewielką rolę wydawcy w dramacie Siedem minut (The Seven Minutes, 1971). Pojawił się gościnnie w serialach: FBI (The F.B.I., 1973), Marcus Welby, lekarz medycyny (Marcus Welby, M.D., 1974, 1975), operze mydlanej Żar młodości (The Young and the Restless, 1974–75), Ulice San Francisco (The Streets of San Francisco, 1975), Lucas Tanner (1975), Aniołki Charliego (Charlie's Angels, 1976) i sitcomie Taxi (1978). Uznanie i sławę zdobył kreacją tropikalnego detektywa Thomasa Sullivana Magnum w serialu Magnum, P.I. (1980–88), za którą został uhonorowany w 1984 roku nagrodą Emmy i w 1985 roku odebrał nagrodę Złotego Globu.
Ma na swoim koncie kilkadziesiąt ról filmowych I serialowych, wiele nagród w tym i “Złote maliny” dla najgorszego aktora. Początkowo to on, a nie Harrison Ford, miał zagrać Indianę Jonesa.
Vincent Price, właśc. Vincent Leonard Price Jr. (ur. 27 maja 1911 w Saint Louis, zm. 25 października 1993 w Los Angeles) − amerykański aktor filmowy i teatralny, znany głównie z występów w filmach grozy.
Price uczęszczał do szkoły Mary Institute and St. Louis Country Day School. W 1933 roku ukończył z dyplomem historię sztuki na uniwersytetecie Yale, gdzie pracował w czasopiśmie satyrycznym kampusu The Yale Record. Po rocznym nauczaniu, rozpoczął studia na Londyńskim Uniwersytecie, w celu uzyskania stopnia magistra sztuk pięknych. Vincenta ciągnęło jednak do teatru, gdzie po raz pierwszy pojawił się w 1934 roku. Jego aktorska kariera rozpoczęła się w Londynie w roku 1935. W drugiej połowie lat 30. Price występował z teatrem repertuarowym Orsona Wellesa, Mercury Theatre. W 1936 roku, Price zagrał księcia Alberta Wiktora w amerykańskiej sztuce Victoria Regina. Debiut filmowy miał miejsce w 1938 roku za sprawą Service de Luxe, co pozwoliło mu zagrać później w filmie Laura (1944). Vincent wcielił się także w postać proroka Józefa Smitha w filmie Brigham Young (1940). W obrazie Wilson (1944) zagrał adwokata Williama Gibbsa McAdoo. Natomiast w produkcji Klucze królestwa (1944), był odtwórcą roli pretensjonalnego księdza. Po raz pierwszy aktor zetknął się z gatunkiem filmów grozy w roku 1939. W filmie Tower of London wystąpił wspólnie z Anglikiem Borisem Karloffem. Rok później Price wystąpił w roli tytułowej w Powrocie niewidzialnego człowieka. W 1948 roku w parodii horroru Abbott i Costello spotykają Frankensteina odniósł się do wspomnianej kreacji, użyczając swego głosu.
Aktor często wcielał się w role charakterystyczne głównie w filmach grozy, w serialach. Udzielał głosu w słuchowiskach radiowych, filmach. Użyczył głosu w słynnej piosence Michaela Jacksona „Thriller”.
Warner Leroy Baxter (ur. 29 marca 1889 w Columbus, zm. 7 maja 1951 w Los Angeles) - amerykański aktor filmowy.
Nagrodzony Oscarem za główną rolę w filmie W starej Arizonie (1929; reż. Raoul Walsh i Irving Cummings).
Will Ferrell pełne nazwisko John William Ferrell (ur. 16 lipca 1967 w Irvine, USA) – amerykański aktor, scenarzysta i producent filmowy.
Swój pierwszy kontakt ze sceną miał w Los Angeles. Był wówczas członkiem komediowo/improwizacyjnej grupy The Groundlings.
Sławę przyniosły mu występy w Saturday Night Live (Sobotnia noc na żywo) – programie rozrywkowym amerykańskiej sieci telewizyjnej NBC.
William Augustus Wellman (ur. 29 lutego 1896 w Brookline, zm. 9 grudnia 1975 w Los Angeles) – amerykański reżyser filmowy.
Był reżyserem filmu Skrzydła (1927), pierwszego w historii filmu nagrodzonego Oscarem w 1929.
Sam Wellman Oscara nigdy nie zdobył, choć był później 3 razy nominowany do tej nagrody za reżyserię filmów: Narodziny gwiazdy (1937), Pole bitwy (1949) i Noc nad Pacyfikiem (1954).
William Conrad, właśc. John William Cann (ur. 27 września 1920 w Louisville, Kentucky, zm. 11 lutego 1994 w Los Angeles) – amerykański aktor, reżyser i producent filmowy, znany m.in. z roli prokuratora w serialu Gliniarz i prokurator.
Obdarzony charakterystycznym, niskim głosem, już pod koniec lat 30. rozpoczął pracę w radiu. W czasie II wojny światowej służył w lotnictwie. Po wojnie powrócił do pracy radiowej, zyskując uznanie rolami w licznych słuchowiskach, szczególnie jako Marshal Matt Dillon w serii Gunsmoke (1952-1962). Ubiegał się również o tę rolę w wersji telewizyjnej, ale przyznano ją Jamesowi Arnessowi (m.in. ze względu na otyłość Conrada). Poza radiem występował w filmach, zazwyczaj w rolach drugoplanowych, m.in. w The Killers (1946, u boku Burta Lancastera), Body and Soul (1947), Sorry, Wrong Number (1948), The Naked Jungle (1954).
Od lat 60. był związany z telewizją. Początkowo był głównie narratorem i podkładał głos w filmach animowanych, m.in. odtwarzał postać Denethora w animowanej wersji Powrotu króla Tolkiena (1980). Popularność przyniosły mu trzy role w serialach kryminalnych - detektywa Franka Cannona w Cannon (1971-1976), tytułowego detektywa w Nero Wolfe (1981) oraz prokuratora Jasona McCabe'a w Jake and the Fatman (pol. Gliniarz i prokurator, 1987-1992). Z biegiem lat nadmierna tusza coraz bardziej utrudniała aktorowi życie. W 1997 wpisano go do Hall of Fame Radia Amerykańskiego w Chicago.
William Hooker Gillette (24 lipca 1853 - 29 kwietnia 1937) amerykański aktor-manager, dramaturg i reżyser.
Jest on najbardziej znany na portretowaniu Sherlock Holmes na scenie teatralnej.
William Holden właśc. William Franklin Beedle Jr. (ur. 17 kwietnia 1918 w O’Fallon, zm. w listopadzie 1981 w Santa Monica) – amerykański aktor filmowy. Laureat Oscara.
W filmie debiutował tuż przed wybuchem II wojny światowej – pierwszą dużą rolę zagrał w 1939 w dramacie Golden Boy. Odtąd określany był mianem złotego chłopca. W czasie wojny służył w lotnictwie i grał w filmach instruktażowych. Po jej zakończeniu mozolnie budował swą karierę. Przełomem okazała się rola w Bulwarze Zachodzącego Słońca Billy’ego Wildera. Zagrał Joe Gillisa, młodego scenarzystę marzącego o sławie. Wiąże się on z Normą Desmond (Gloria Swanson), niegdysiejszą gwiazdą kina niemego. Kreacja przyniosła mu pierwszą nominację do Oscara. Statuetkę zdobył w 1954 za pierwszoplanową rolę w filmie Stalag 17.
Był wielką gwiazdą lat 50. Grał w filmach różnorodnych gatunkowo: westernie Ucieczka z Fortu Bravo (1953), komedii romantycznej Sabrina (1954) czy wojennym Moście na rzece Kwai (1957). W 1969 stworzył wybitną kreację w Dzikiej bandzie Sama Peckinpaha. Pojawił się także w innej opowieści z Dzikiego Zachodu, Zawadiakach Blake'a Edwardsa (1971) oraz katastroficznym Płonącym wieżowcu (1974). Trzecią (i ostatnią) nominacją do Oscara został uhonorowany w 1977 za pierwszoplanową kreację w Sieci Sidneya Lumeta.
William Horatio Powell (ur. 29 lipca 1892 w Pittsburghu, zm. 5 marca 1984 w Palm Springs) − amerykański aktor, trzykrotnie nominowany do Oscara za role pierwszoplanowe.
Jego żoną w latach 1931 - 1933 była aktorka Carole Lombard, którą następnie poślubił Clark Gable. Od 1934 Powell pozostawał w szczęśliwym związku z aktorką Jean Harlow, aż do jej śmierci 7 czerwca 1937.